33.- #pain

ADDICTED TO YOU

33

Obudziły mnie pierwsze promienie słońca opadające na moją twarz. Czułam się dość dziwnie, właściwie to niczego nie czułam, ani bólu ani samej siebie. Dziwne, straszne, niewytłumaczalne ale tak było. Ostatni dzień jak i noc pamiętałam jak przez mgłę, dość gestom mgłę. Usiłując powoli podnieść głowę rozejrzałam się po pomieszczeniu. Znajdowałam się w jasnym pokoju z podwójnym oknem, okno zdobiły kolorowe zasłny. Ściany także były blade, po prostu blade. Wszystko było takie białe, rozmyte, za mgłą. Skierowałam wzrok w prawy róg koło okna i tkwiłam kilka minut utkwiona w tym jednym punkcie i powoli widziałam coraz lepiej. Mrugnęłam kilka razy oczyma i wtedy ból powrócił. Czułam każdą obolałą kość, każdego guza, siniaka, krwiaka i co tam jeszcze istnieje. Powoli podniosłam cienką kołdrę i wtedy zobaczyłam moje nogi, a to widok, którego raczej nie chciałam zobaczyć. Były całe sine, nie wiem czy to siniaki czy coś innego. To wyglądało jakby bito mnie od urodzenia, a nawet już od poczęcia. Najgorszym uczuciem było to, że ich nie czułam. Po prostu nie czułam. Nie mogłam nimi poruszyć. Bolały mnie ręce, plecy, szyja.. ale nie nogi. Ich po prostu nie czułam. Wiele razy czułam się podle, źle ... czy po prostu odczuwałam ból ale wszystko to nie równało się z tym. Nie miałam właściwie żadnych bandaży, oprócz kilku małych opatrunków, więc zdałam sobie sprawę z tego jak wyglądam, a wyglądałam przerażająco. Coś jak gnijąca panna młoda? Tak, chyba właśnie tak wyglądałam. W miarę możliwości powoli przekręciłam głowę na drugi bok, bez pomocy reszty ciała nie było to łatwe. Tak piekielnie chciało mi się płakać ale nie mogłam, nie umiałam. Z drugiej strony łóżka stała kilku kolorowa metalowa szafka. Znajdowały się na niej jakieś pudełeczka oraz woda do picia. W rogu koło niej stał dość duży krwisto czerwony fotel. Zdawał się wygodny, nawet lepszy niż to denne łóżko ale nie mogłam do niego podejść, nie umiałam. Jedynym wyjściem było spytanie o to innej osoby, a ona właśnie spała. Na czerwonym fotelu siedział, a właściwie leżał Niall. Jego widok mnie uspokoił, nie mam pojęcia dlaczego, może dlatego, że to mój przyjaciel. Czuję się przy nim bezpiecznie i..i.. i kocham go. Kocham go jako brata. Może nie znamy się od dzieciństwa ale czuję, że wiem o nim wszystko, że wszystko sobie mówimy, a właściwie tak było do czasu... Mam wrażenie, że już nie jesteśmy ze sobą 'tak blisko' ale wszystko da się naprawić. Chociaż po części. Zawsze jest nadzieja. Do moich wyczulonych na wszystko uszu, dotarł cichutki dźwięk zwiastujący nowego gościa. Postarałam się szybko przymknąć powieki i obadać sytuacje. Do pokoju weszła kobieta, na oko była powyżej trzydziestki, jej blond włosy były związane w tak perfekcyjny kok, że śmiałam myśleć, że jest doczepiony. Powoli rozejrzała się po pomieszczeniu, po czym westchnęła, co wywołało moje wzdrygnięcie. Pielęgniarka podeszła do mojej szafki, wykonała jakieś dziwne czynności, właściwie to nie mam pojęcia jakie, bo starałam się wywołać wrażenie śpiącej. Popatrzyła na Horan'a i znów westchnęła, tym razem głośniej. Niall'er jak  na wezwanie otworzył oczy i zaczął się ociężale przeciągać, kochany widok.

Gdy zauważył wysoką blondynkę, zaprzestał swoim niezbyt dystyngowanym zachowaniom i spuścił wzrok na ziemię, następnie jego oczy utkwiły na mnie. To uczucie było, takie nie do opisania. Był smutny, smutny z mojego powodu. Wystarczyło żebym otworzyła oczy, a na jego twarzy zagościłby uśmiech ale ja się bałam, bałam się tego co mogę usłyszeć, a oni milczeli.












Przepraszam za to, że to tak długo trwało, przepraszam za to, że rozdział jest tak krótki. Czuję się z tym okropnie ale obiecuję, że kolejny pojawi się bardzo, bardzo szybko, a chciałam dodać chociaż to.